[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dopiero co odzyskanej akceptacji, na zasłużonych pochwałach za jej
wiedzę, na uczuciu, że nareszcie gdzieś pasuje. Odsunęła Sama na bok,
ich miłość, ich przyszłość. Była egoistką. Podekscytowana wyzbyciem
się dawnych zmor, deptała jego uczucia, jego miłość do niej.
Była powodem bólu, widocznego w jego oczach. Była powodem
dz
więczącej w jego głosie porażki. I teraz go nie ma.
 Och Sam, tak mi przykro  powiedziała w przestrzeń.  Wróć,
proszę. Wróć do domu i pocałuj mnie znowu, Sam. Proszę cię. Tak
bardzo cię przepraszam.
A
zy popłynęły strumieniem i Austin nie próbowała ich wcale
powstrzymać. Płakała i płakała, dostawała czkawki i płakała od nowa.
Ale nawet pochlipując, nasłuchiwała odgłosu samochodu,
zawiadamiającego o powrocie Sama.
Jednakże nie wrócił.
W kilka godzin póz
niej zmogło ją zmęczenie. Zasnęła skulona na
sofie. Czekając na Sama.
Obudziła się tuż po ósmej, sztywna i obolała po nocy spędzonej na
sofie. Rzuciła się do oka i poczuła ucisk w dołku; wozu Sama nie było.
Gdzie on jest?  zastanawiała się, idąc na górę. Czy w ogóle wróci?
Pewnie, w końcu to jego dom. Mieszka tu, ale przypuśćmy...
przypuśćmy, że teraz już nie ma tu dla niej miejsca. Musi się z nim
zobaczyć, porozmawiać, powiedzieć, że miał rację i że strasznie go
przeprasza.
Wzięła prysznic, włożyła dżinsy i niebieską bawełnianą koszulkę,
zadzwoniła do mamy Sama i przeprosiła, że nie może przyjść na
spotkanie komitetu, ponieważ prawdopodobnie przeziębiła się wczoraj
na deszczu. Pani Carter wyraziła współczucie i zaleciła kubek gorącej
herbaty z miodem. Austin wymruczała jakieś podziękowanie.
I dalej czekała na Sama.
Póz
nym popołudniem zadzwonił Houston.
 Austin? Co do cholery jest grane?  rzucił do słuchawki zamiast
powitania.
RS
110
 Grane?
 Sam zjawił się u mnie ubiegłej nocy pijany jal bela. Zanim z niego
wyciągnąłem, o co poszło , pad! na sofie. Kiedy rano wychodziłem do
pracy, ciągle jeszcze był nietrzez
wy.
 Och, zacząłeś pracować?  powiedziała radośnie Austin.  To
świetnie. Gdzie pracujesz?
 Zastępuję kumpla, brygadzistę, którego żona właśnie rodziła i, do
diabła, co jest między wami? Wyśpiewaj no, Austin. Nie mam czasu.
 Och, Houston, popełniłam straszny błąd.
 To go napraw.
 Bardzo bym chciała. Będę próbować, ale niewiele mogę, kiedy
Sama tu nie ma.
 Zjawi się. Zostawiłem w kuchni kawę i aspirynę. Obudzi się z
takim kacem, że będzie się modlił, by u-mrzeć. Naprawdę się zalał.
 Wszystko przeze mnie  poskarżyła się Austin.
 O rany, teraz narzekasz? No dobra, supermózgu, skopsałaś sprawę,
więc ją napraw, co by to nie było.
 Kocham go, Houston  powiedziała, pociągając nosem.
 Wiem o tym, duszyczko, i o tym, że on też cię kocha. Na tym
polega cała różnica. Powodzenia. Jestem u siebie, gdybyś mnie
potrzebowała, tak?
 Dzięki. Kochany jesteś. Buz
ka.
 Buz
ka, córka.
Austin odłożyła słuchawkę i zapatrzyła się w przestrzeli. A więc Sam
powinien się zjawić. Będzie mu wówczas mogła powiedzieć...
Poderwała się na nogi.
 Nie powiedzieć  oznajmiła na głos.  Pokazać i powiedzieć.
Tak. To jest to.
Pochwyciła torebkę i wybiegła z domu.
 Z
mierć  pomyślał Sam budząc się  byłaby błogosławieństwem."
I z tą ponurą myślą niezwłocznie zapadł ponownie w sen.
Około czwartej po południu oprzytomniał nieco, potoczył się do
łazienki, zrzucił z siebie ubranie i wziął prysznic. Ogolił się brzytwą
Houstona, przebrał w jego nie wyprasowane ubranie, przełkną! nieco
kawy i zażył dwie aspiryny. Zadzwonił do sekretarki, przeprosił za
ewentualne zamieszanie, dziękując Bogu za swoje szczęście  ojciec
wyjechał, nie musiał więc spowiadać się z powodu nieobecności w
pracy.
RS
111
Postanawiając następnie, że mimo wszystko przeżyje, pomyślał o
Austin. Znowu opanowały go czarne myśli. Tracił ją, myślał ponuro.
Tracił ją na rzecz świata, na który całe życie czekała  świata
akceptacji. Był większy, mocniejszy, ciekawszy niż jego miłość i ich
wspólne plany na przyszłość.
Do tego on sam pozwolił jej odejść.
Była faktycznie jak nowo narodzony motyl. Była zbyt piękna, zbyt
pełna życia, ekscytacji, chęci zbadania otwierających się przed nią dróg,
żeby miał ją niewolić w ramionach. Nienawidził łapania motyli i
przyszpilania ich do miejsc, z których nigdy już nie miały odlecieć. Nie
mógł tego zrobić swojemu motylkowi, swojej Austin. Musiał pozwolić
jej odejść.
Z westchnieniem, prawie jęknięciem, podniósł się, napisał
podziękowanie Houstonowi i opuścił mieszkanie. Czując się jak tchórz,
postanowił nieco pojez
dzić i dopiero potem wrócić do domu, by
pożegnać się z Austin.
Przemierzała nerwowo pokój, zatrzymując się często, by spojrzeć w
okno, czy nie ma samochodu Sama. Letni wieczór szybko dobiegł końca
i zapadała ciemność niczym powolna, sięgająca ziemi kurtyna.
Miała na sobie kasztanowo-złoty żakiet, włosy rozczesała w
spływające po plecach kaskady. Tak jak to lubił Sam.
Jeśli nie przyjdzie, martwiła się gorączkowo, nigdy nie zobaczy jej
włosów, ani nie dowie się, że nie miała nic pod żakietem.
 Do licha, Sam  powiedziała  przytaszcz tu wreszcie swą
wspaniałą pupę.  Usłyszała podjeżdżające na podjazd auto.  Och,
dobry Boże  powiedziała, kładąc rękę na łomocącym sercu.
W kilka minut póz
niej Sam wszedł do pokoju.
 Jak się masz, Austin  odezwał się cicho.  Przepraszam cię,
jeśli się o mnie niepokoiłaś.
 Houston do mnie zadzwonił  wyjaśniła, szukając w jego twarzy
jakiejś wskazówki. Nic.
Obrzucił ją wzrokiem.
 Wyglądasz wspaniale, fantastycznie.
 Dziękuję. Sam, ja...
 Musimy porozmawiać.
 Tak, tak, musimy, ale chciałabym ci najpierw coś pokazać. Czy
mógłbyś pójść ze mną do jadalni? Proszę cię.
Lekko wzruszywszy ramionami, kiwnął głową, po czym podążył za
nią. Austin odsunęła się na bok, żeby Sam widział cały stół. Wciągnęła
RS
112
powietrze, przybrała anielską minę, po czym obserwowała, jak powoli
podszedł do kantu stołu.
 Sam  powiedziała drżącym głosem.  Tyle mam ci do
powiedzenia, ale pomyślałam, że może ci pokaże, że zrozumiałam mój
błąd, moje pomieszanie wynikło z tego, że tak się zaangażowałam we
wszystkie nowe, nagłe sprawy.
Popatrzył na nią, następnie na stół.
 Widzisz, dopóki nie poszłam do instytutu, byłam szczęśliwa 
ciągnęła.  Zawdzięczam to mojej cudownej rodzinie, faktowi, że oni
nigdy nie dali się skołować. Oni nigdy nie zaangażowali się w mój
geniusz, lecz po prostu traktowali mnie jak każdego z Tylerów.
 Mów dalej  poprosił, patrząc na nią.
 Nie wykorzystałam tej mądrości, uzyskując nagle akceptację. Nie
myślałam w ogóle, tylko działałam. Strzeliłam gafę, straszliwą gafę, i
przy okazji zraniłam ciebie. Tak mi strasznie przykro.
 Austin, ja...
 Proszę cię, pozwól mi dokończyć. Myślałam nad tym, co mi
powiedziałeś, i wiem, że miałeś rację. Przypomniałam sobie wówczas,
jak byłam młoda, kiedy to rodzina uczyła mnie  jak żyć. Mówiono o
aprobacie, o priorytetach, o miłości, o rzeczach, których nigdy nie
powinnam zapomnieć. Tak więc zaczynam od nowa. Stoję u drzwi
prowadzących do obu skarbów, ale tym razem nie popędzę na oślep, lecz
pójdę powoli i mądrze, pamiętając o tym, co ważne.
Ruszyła, by zatrzymać się naprzeciw niego.
 Sam, zrób mi zaszczyt i usiądz
ze mną do stołu, zagraj ze mną w
wilka i owce. Czy mógłbyś spędzić spokojny, normalny szary wieczór,
grając z kobietą, która kocha cię ponad wszystko?
 Och, Austin.
Z gardła wyrwało się jej lekkie łkanie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]