[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pierwszy od lat człowieka spełnionego, nie zaś dręczonego
przekonaniem, że nie jest zdolny sprostać stawianym mu wy­
maganiom, i złorzeczącego losowi, który go oszukał.
Ten syn już odszedł i on, Tom, musi nauczyć się żyć z
nowym człowiekiem, który zajął jego miejsce. Sądził, że nie
będzie mu trudno dogadać się z Fredem.
Kirstie smacznie spaÅ‚a na wielkim Å‚ożu, kiedy Thomas po­
wrócił do ich apartamentu. Usiadł na łóżku i patrzył na żonę.
Poruszyła się, wyczuwając jego obecność.
- Fred? - szepnęła, wyciągając rękę.
Kiedy wziął ją za rękę, usiadła i zdziwiona rozejrzała się
dokoła.
- Och, myślałam, że to wszystko sen. Ale to nie jest sen,
prawda?
- Nie - odparł łagodnie. - Mam ci tyle do powiedzenia.
Nazywasz mnie Fredem. Ojciec musi siÄ™ do tego przyzwy­
czaić. Nie tylko po to, by ułatwić ci życie, ale i dlatego, że
to oznacza, iż pokonałem swoją smutną przeszłość.
Schylił głowę, uniósł jej rękę do swych ust; poczuła na
skórze jego gorące łzy.
- Wybacz, najdroższa.
Dumny Thomas Dilhorne, który byÅ‚ teraz Fredem, wresz­
cie ronił łzy nad stratą Bethii. Powstrzymywane tak długo,
teraz płynęły strugą w obecności młodej żony. Wyrwała rękę,
obejmujÄ…c go czule.
- O co chodzi? Co się stało?
- Nic, kochanie. PÅ‚akaÅ‚em za utraconÄ… przeszÅ‚oÅ›ciÄ…. Nig­
dy przedtem nie byłem do tego zdolny. To już minęło i muszę
się z tym pogodzić. Mamy teraz siebie nawzajem, a tam, w
Sydney, czeka na nas Lachlan. Mam nadzieję, że będziemy
też mieć nasze wÅ‚asne dzieci. Wiem, niepokoi ciÄ™ to, że je­
stem bogaty, ale nie przejmuj siÄ™ tym za bardzo. Moja matka
byÅ‚a jeszcze biedniejsza od ciebie, kiedy wychodziÅ‚a za mo­
jego ojca, a są ze sobą szczęśliwi. To będzie zupełnie inne
życie, niż sobie wyobrażałaś, poślubiając Freda. Musisz mi
pomóc w obowiązkach, które dziedziczę po starzejącym się
ojcu. WidzÄ…c, jak kierowaÅ‚aÅ› wszystkim w Ballarat, nie wÄ…t­
pię, że twoje zdolności przydadzą się w Sydney.
Kiedy mówiÅ‚ o Bethii, pocieszaÅ‚a go bez słów. Teraz prze­
mówiła:
- Tak mi przykro, kochany, tak mi przykro. Jakie to mu­
siało być dla ciebie straszne.
- Tak, ale to już przeszłość. Nienawidziłem ojca za jego
słowa, teraz wiem, że chciał mi jedynie pomóc. Nie mogę się
doczekać, kiedy zabiorę cię do domu, gdzie czeka na ciebie
nowe życie. Nie bÄ™dziesz taka jak ja, nie odrzucisz przyszÅ‚o­
ści, prawda?
- Nie - powiedziaÅ‚a z namysÅ‚em. - Jednak trochÄ™ siÄ™ bo­
jÄ™. Nie jestem damÄ….
- Ależ, Kirstie, to nieprawda. JesteÅ› mojÄ… żonÄ…, najdroż­
szÄ… ze wszystkich dam. Popatrz!
Włożył rękę do kieszeni i wyciągnął paczuszkę.
- Chciałem zachować to na naszą pierwszą uroczystość,
nasze pierwsze wspólne pół roku, ale postanowiÅ‚em nie cze­
kać. Zaraz po naszym ślubie kazałem to zrobić ze złota, które
znalazłem.
PodaÅ‚ jej paczuszkÄ™; Kirstie odpakowaÅ‚a jÄ… wolno, pod­
nosząc jasne oczy na skupioną, pełną wyczekiwania twarz
męża. zanim wzięła do ręki prezent. Był to złoty łańcuszek,
niezwykle misternej roboty, z wisiorkiem w kształcie serca...
Serduszko było właściwie puzderkiem, które po otwarciu
ukazywało następujący napis:  Dla wybranki mojego serca
- Fred".
- Oto kim jesteś, Kirstie - szepnął jej do ucha i zawiesił
Å‚aÅ„cuszek na jej szyi. - Moim sercem, Kirstie, moim szcze­
rozłotym sercem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]