[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Jak będziesz się opierał, to dostaniesz po łbie!
- Twoje niedoczekanie, draniu! Prędzej sam trafisz do
piekła!
Sir William zrobiÅ‚ szybki wypad i koÅ„cem szpady tra­
fił przeciwnika w ramię. Bandyta zaklął głośno, odskoczył
o parÄ™ kroków i zacisnÄ…Å‚ dÅ‚oÅ„ na zranionej rÄ™ce. Spod pal­
ców pociekła mu strużka krwi.
- Brać ich! - ryknął do swoich kamratów i trzech naraz
rzuciło się na sir Williama, atakując go z lewej i prawej.
Z tymi już sobie łatwo nie poradził. Cios ciężką pałką
trafiÅ‚ go w prawÄ… rÄ™kÄ™. Sir William jÄ™knÄ…Å‚ z bólu i wypuÅ›­
cił szpadę.
- Pomóżcie mu! - krzyknęła Catherine do jednego z tra­
garzy, ale ten tylko skrzywiÅ‚ siÄ™ żaÅ‚oÅ›nie i wzruszyÅ‚ ramiona­
mi. Ci dwaj, którzy przedtem nieśli lady Stamford, zdążyli
już siÄ™ oddalić na bezpiecznÄ… odlegÅ‚ość. ZÅ‚a na nich Cat­
herine wyskoczyła z lektyki i nie zważając na nic, wpadła
miÄ™dzy walczÄ…cych. Jednego z napastników mocno grzmot­
nęła w plecy, drugiego w ramię.
- Ratunku! Niech ktoÅ› przyjdzie nam z pomocÄ…! -
krzyknęła na całe gardło. - Na litość boską, pomóżcie,
zanim zabijÄ… mi ojca!
Bandyta, którego wcześniej uderzyła, odepchnął ją z taką
siÅ‚Ä…, że zachwiaÅ‚a siÄ™ i upadÅ‚a. Przez chwilÄ™ leżaÅ‚a w rynszto­
ku, ciężko łapiąc oddech. A potem usłyszała za sobą głośne
okrzyki. UniosÅ‚a gÅ‚owÄ™ i zobaczyÅ‚a kilku krzepkich pachoÅ‚­
ków, którzy kijami przepędzili bandę. Zamajaczyła przed
niÄ… jakaÅ› dÅ‚oÅ„. SpojrzaÅ‚a wyżej i serce zabiÅ‚o jej nagÅ‚Ä… ra­
doÅ›ciÄ…. Drugi raz w ciÄ…gu miesiÄ…ca ten sam czÅ‚owiek rato­
wał ją z opresji!
- Panna Moor? - Nick nie krył zdumienia. - Proszę mi
56
wybaczyć spóz
nienie. GdybyÅ›my byli tutaj odrobinÄ™ wczeÅ›­
niej, uniknęłaby pani połowy przykrości.
- Zjawił się pan w samą porę - odpowiedziała, wzięła go
za rękę i wstała. - Mój ojciec...
- Nic mi się nie stało, Catherine. - Sir William podszedł
do nich, rozcierajÄ…c stÅ‚uczone ramiÄ™. - Boli, lecz dziÄ™ki Bo­
gu kość nie jest zÅ‚amana. MieliÅ›my szczęście, że ów dżentel­
men przybył nam z pomocą z tak dzielnymi ludz
mi.
- To słudzy mojej matki - wyjaśnił sir Nicholas. - Nigdy
nie wychodzi wieczorem z domu bez asysty przynajmniej
trzech silnych chłopaków. Nawet dziś nie zmieniła swoich
przyzwyczajeń, choć przecież dodatkowo miała mnie do
obrony. Przyszło nam żyć w niebezpiecznych czasach, sir.
Są chwile, w których pomoc na pewno się przydaje.
- Cóż. Moja siostra próbowała mnie dzisiaj ostrzec.
- Sir William zmarszczyÅ‚ brwi na widok Thomasa, któ­
ry wÅ‚aÅ›nie stanÄ…Å‚ koÅ‚o drugiej lektyki. Zatem lady Stam­
ford kazała mu podążać po cichu za nimi. - Za bardzo
wierzyłem wyłącznie we własne siły - z westchnieniem
dokończył sir William. - Byłem nierozważny.
Catherine ze zgrozą spojrzała na swoją piękną suknię,
całą uwalaną błotem. Jej wybawca był elegancko odziany
w czarne bryczesy zdobione srebrem, czarną kurtę i krótką
czarnÄ… pelerynÄ™, zarzuconÄ… na jedno ramiÄ™. Na piersi po­
łyskiwała mu brylantowa spinka, na lewej dłoni - sygnet
z szafirem i rubinem. Prawą miał wolną, żeby gładko i bez
przeszkód móc się posługiwać szpadą.
- Obawiam siÄ™, że pani suknia ulegÅ‚a zniszczeniu - po­
wiedziaÅ‚, widzÄ…c, że Catherine bezskutecznie próbuje do­
prowadzić strój do porządku. - Tych plam nie da się tak
łatwo doczyścić.
- Niepotrzebnie wysiadłaś z lektyki, moja droga. - Ojciec
57
ogarnÄ…Å‚ jÄ… peÅ‚nym współczucia spojrzeniem. - MuszÄ™ przy­
znać, że byłaś bardzo dzielna. Może zapoznasz mnie z tym
dżentelmenem, z rozmowy waszej wnoszę bowiem, że już
siÄ™ dobrze znacie.
- To sir Nicholas Grantly, tato - szybko odparÅ‚a Cat­
herine, zaczerwieniona, że zapomniaÅ‚a o dobrych manie­
rach. - Ciotka ci o nim opowiadała. Już drugi raz nas
ratuje z dość przykrej opresji.
- Ach! Rzeczywiście! Siostra mówiła mi o panu jedynie
w najcieplejszych sÅ‚owach! - zawoÅ‚aÅ‚ sir William i natych­
miast wyciągnął prawicę do Nicka. - Niech pan pozwoli, że
z całego serca panu podziękuję, sir Nicholasie. Nie tylko za
dzisiejszą pomoc, ale i za to, co pan poprzednio zrobił dla
mojej siostry i córki na londyńskim trakcie.
- Dwukrotnie uczyniÅ‚em to z najwiÄ™kszÄ… przyjem­
noÅ›ciÄ… - zaczÄ…Å‚ Nick i urwaÅ‚, bo w tej samej chwili sta­
nął przy nich służący lady Stamford, zakasłał dyskretnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]