[ Pobierz całość w formacie PDF ]

W pewnym miejscu musieli obejść występ skalny, pod którym ziała przepaść. Z
cieżka
była równa, lecz miejscami szeroka najwyżej na stopę, a śnieg zaczynał topnieć. Jez
dz
-
cy puścili minule wolno i szli za nimi. Powiedzieli Satti, że powinna stawiać stopy w śla-
dach zwierząt. Wybrała więc sobie jednego minula i podążała za nim krok w krok. Ob-
rośnięte wełną pośladki zwierzęcia drgały nonszalancko; minul szedł niedbale, od cza-
su do czasu zatrzymując się, by spojrzeć ze znudzeniem w mglistą otchłań. Nikt się nie
86
odezwał, dopóki wszyscy nie znalez
li się na bezpiecznym terenie. Wtedy zaczęto śmiać
się i żartować, a parę osób zrobiło gest góry-serca w stronę Silong.
Z wioski rogaty szczyt był niewidoczny; widać było tylko wielki masyw bliższej góry
i skrawek ściany od północnego zachodu. Wioska kipiała zielenią, otwarta na północ i
południe, doskonałe letnie pastwisko, idylla. Nad rzeką rosły drzewa, Odiedin pokazał
je Satti. Były wielkości jej małego palca. W Okzat-Ozkat te same drzewa osiągały wiel-
kość krzewów. W parkach Dowza City przechadzała się w ich cieniu.
W wiosce miał miejsce zgon; młody mężczyzna zaniedbał skaleczenie na stopie i
umarł z powodu zakażenia krwi. Przechowywano jego zwłoki w śniegu, czekając na po-
jawienie się maz. Skąd wiedzieli, że zbliża się grupa Odiedina? Jak to wszystko zorgani-
zowano? Satti tego nie rozumiała, ale nie łamała sobie głowy. W górach było wiele rze-
czy, których nie pojmowała. Na razie była bezradna jak dziecko.  Bylibyśmy jak dzieci... .
Kto to powiedział? Cieszyła się, że może iść, siedzieć w słońcu, podążać za zwierzęciem.
 Dokąd mnie w swej dobroci przewodnicy wiodą, tam idę, idę lekko... .
Dwaj młodzi maz opowiedzieli pogrzeb. Tak się to tutaj nazywało. Jak wszystkie ry-
tuały, i ten polegał na narracji. Przez dwa dni Siez i Tobadan siedzieli z rodziną zmarłe-
go, jego ojcem, ciotką, siostrą, przyjaciółmi, kobietą, która od pewnego czasu była jego
żoną  i wysłuchiwali wszystkich, którzy chcieli o nim mówić, opowiadać, kim był, cze-
go dokonał. Następnie to oni opowiedzieli o wszystkim od nowa, uroczyście i w cere-
monialnych zwrotach przy cichym tabat, tabat bębenka, śląc słowa nad ciałem owinię-
tym białym, cienkim, ciągle zamarzniętym materiałem. Była to pieśń pochwalna, ubra-
nie życia w słowa, uczynienie go częścią niezmierzonego przestworu opowiadania.
Potem Siez o pięknym głosie wyrecytował zakończenie historii o Penan-Teran, mi-
tycznej parze bohaterów, szczególnie ukochanych przez Rangma. Penan i Teran byli
młodymi wojownikami z Silong, którzy ujeżdżali północny wiatr, zjeżdżając na nim z
gór jak na eberdynie i rzucając się na nim w bitwę przy furkocie proporców, by walczyć
z odwiecznym wrogiem Rangma, ludz
mi morza, barbarzyńcami z zachodnich równin.
Ale Teran poległ w walce, a Penan osiodłał południowy wiatr, wiatr od morza, pofrunął
na nim w góry, rzucił się z niego w przepaść i zginął.
Ludzie słuchali i płakali, a w oczach Satti pojawiły się łzy.
Potem Tobadan uderzył w bębenek tak, jak jeszcze nigdy dotąd, nie cicho, w rytmie
serca, lecz gwałtownie, nagląco, na co ludzie podnieśli zwłoki i ruszyli z nim w procesji.
Wynieśli je z wioski przy nieustającym bębnieniu.
 Gdzie go pochowają?  spytała Odiedina.
 WT żołądkach geyma.  Maz wskazał na odległe kamienne wieżyce na jednym z
potężnych skalnych wzniesień nad wioską.  Zostawią go tam, nagiego.
To lepsze niż leżenie w kamiennym domu, pomyślała. I o wiele lepsze niż ogień.
 %7łeby mógł jez
dzić na grzbiecie wiatru  powiedziała.
87
Odiedin obrzucił ją spojrzeniem, a po chwili pokiwał w milczeniu głową.
Nie był zbyt rozmowny, a jeśli się odzywał, to na ogół sucho i surowo. Jednak do tej
pory Satti czuła się już zupełnie swobodnie z jego towarzystwie, tak jak on w jej. Pisał [ Pobierz całość w formacie PDF ]