[ Pobierz całość w formacie PDF ]

miałby na sobie krawat w wydrą\
one dynie.
- Hm, no tak. - Dziekan Marymount pogłaskałby się po cienkich, jasnych włosach
zaczesanych na łysinę. - Lesbijka i piromanka. Jest co prawda przewodniczącą jedenastej
klasy, ale i tak trzeba ją umieścić na liście. - Po czym skinąłby mądrze głową i zapisał jej
nazwisko, a obok niego umieściłby dopisek:  Winna".
SówNet Komunikator
KaraWhalen: Chcesz iść na kolację na cześć kandydatów?
BrettMesserschmldt: Mo\
e lepiej zamówię coś do pokoju...
KaraWhalen: Ale dlaczego?
BrettMesserschmidt: Chyba się poło\
ę.
KaraWhalen: Hej, nie ma się czym martwić.
jesteśmy na liście dziekana, ale przecie\
nie zrobiłyśmy nic złego,
no nie?
BrettMesserschmidt: Zale\
y, kogo spytasz.
12
Sowa Waverly nigdy nie przegrywa pojedynku
Tinsley wracała \
wirową alejką do Dumbarton, a jej białe, skórzane buty Prince'a do
tenisa wybijały ka\
dy krok. Bawiła się dziś na treningu lepiej ni\
zwykle. Pani Nemerov,
superwysportowana, nieco męska w sposobie bycia trenerka rosyjskiego pochodzenia,
bezwstydnie faworyzowała Tinsley. I to tylko dlatego, \
e ta znalazła się na liście
podejrzanych dziekana. Była przera\
ona perspektywą, \
e jej najlepsza zawodniczka mogłaby
zniknąć z dru\
yny. Wzięła nawet Tinsley na stronę i zaproponowała, \
e mo\
e szepnąć
dziekanowi słówko w jej sprawie. Tinsley uprzejmie odmówiła. Poradzę sobie sama, dziękuję
bardzo. Z pomocą Chloe dziekan do środy będzie ju\
przekonany, \
e Jenny jest
winowajczynią. Tinsley czuła się jak aktor w teatrze marionetek, poruszający wszystkimi
sznurkami.
Grupa dziewcząt z dziewiątej klasy, ubranych w skąpe topy, rozło\
yła się tu i ówdzie
na murawie opustoszałego stadionu Waverly, wystawiając chude ramiona na ostatnie ciepłe
promienie słońca. Wszystkie ukradkiem uniosły wzrok znad otwartych ksią\
ek i obserwowały
Tinsley. Z trudem powstrzymała się od śmiechu. Przecięła rakietą powietrze, wyobra\
ając
sobie, \
e ścina głowę Jenny uło\
oną na pieńku. Nie zauwa\
yła, \
e zbli\
a się do niej wysoka,
chuda postać. Prawie na nią wpadła.
- Tinsley - oznajmił głośno Julian.
Niemal podskoczyła.
- Julian - powiedziała automatycznie, bo nic innego nie przyszło jej w rym momencie
do głowy Przed tym cudownym, smukłym chłopakiem, który patrzył na nią brązowymi,
łagodnymi oczami, ogarniało ją dziwne onieśmielenie. Poczuła, \
e w brzuchu jej się
przyjemnie przewraca na wspomnienie ich ognistych spotkań w ró\
nych miejscach kampusu -
w łazience Dumbarton, w sali kinowej w podziemiach Hopkins Hall. Zrobiła z tego
potajemny romans tylko dlatego, \
e bała się gadania, \
e zadaje się z pierwszoroczniakiem.
Ale kiedy teraz o tym myślała, to nie widziała w tym fakcie nic złego. Być mo\
e
zapoczątkowałaby nową modę, a la Demi Moore.
- Hej, szkoda, \
e... hm... nie mieliśmy okazji porozmawiać w czasie weekendu. -
Julian kopał czubkiem buta dziurę w \
wirowej alejce. Po chwili podniósł wzrok, jego
zmierzwione jasnobrązowe włosy opadały w nieładzie na czoło. Ubrany był w \
ółtą kraciastą
koszulę z kołnierzykiem na guziki i Tinsley zastanawiała się, co ma pod nią. - Wszystko
wymknęło się spod kontroli. Ale naprawdę miałem zamiar porozmawiać z tobą o pewnych
sprawach.
Tinsley zesztywniała, jakby ktoś uderzył ją w twarz. Zganiła się w duchu za chwilę
słabości. Jak mogła dopuścić do tego, \
eby ten smarkacz tak bardzo ją zdenerwował?
- O pewnych sprawach? - zapytała lodowatym tonem, mru\
ąc fiołkowe oczy. - Czy
mówiąc, \
e  wszystko wymknęło się spod kontroli", chciałeś powiedzieć, \
e byłeś zbyt
pochłonięty swoją nową dziewczyną?
- O czym ty mówisz? - Julian wydawał się naprawdę zakłopotany. Przeczesał ręką
potargane włosy, zastanawiając się pewnie, skąd wie o Jenny. Myślał, \
e mo\
e się zadawać z
tą biuściastą małą puszczalską, a ona się o tym nie dowie?
- Nie udawaj naiwniaka. Widziałam cię z tym kurduplem. Postawiła tytanową rakietę
do tenisa i oparła się na niej.
Czuła się tak, jakby właśnie zaliczyła punkt w grze.
Julian uniósł brwi. Nie wiedziała, czy jest zdziwiony, czy zły. Pewnie jedno i drugie.
- Gdzie?
Tinsley zesztywniała, pojmując swój błąd. Jeśli mu powie, \
e widziała ich koło
stodoły, to tak jakby przyznała się do podpalenia. Zerknęła na lewo. Opalające się
dziewczyny wydawały się zatopione w ksią\
kach, ale podejrzewała, \
e nadstawiały uszu, aby
nie uronić ani słowa z tej rozmowy.
- Niewa\
ne gdzie - syknęła. - Ale ułatwię ci to. Jeśli jeszcze raz zobaczę ciebie i twoją
dziewczynę razem, to być mo\
e będzie to wasz ostami raz. - Ostatnie słowa wymówiła
powoli i starannie. Nie miała zamiaru tego powtarzać.
Julian zaczerwienił się delikatnie.
- Grozisz mi? - Głos mu dr\
ał, a jego zwykły pogodny nastrój ulotnił się bez śladu.
Wydawał się zaszokowany i nieco przestraszony. I tak właśnie mieli się czuć wrogowie
Tinsley. [ Pobierz całość w formacie PDF ]