[ Pobierz całość w formacie PDF ]

biego i będzie zachowywać się, jak na hrabiankę przy�
stało. Choć innym gościom nie podobała się jej obec�
ność na przyjęciu, postanowiła nie dać im żadnego
powodu do plotek. Gdy więc ktoś napomknął coś
o mezaliansie, udała, że nie słyszy tej uwagi. Rzeczy�
wiście była półkrwi Cyganką, ale szczyciła się tym.
Nie skomentowała również stwierdzenia jednej
z dam, którą oburzyła jej obecność. W miarę upływu
czasu coraz trudniej jednak znosiła przytyki, choć co
prawda nie wszyscy ją atakowali. Nathan obserwo�
wał ją z troską w oczach ze swojego końca stołu. Co
z tego, skoro wystarczyły dwie osoby, żeby sprawić
jej przykrość. Zacisnęła palce na widelcu. 2 trudem
utrzymywała wyprostowaną postawę, ale wytrwała
do końca kolacji. Kiedy kobiety wstały, modliła się,
aby ustały przykre komentarze.
- Wszystko w porządku? - spytał ktoś niskim głosem.
Ariel drgnęła zaskoczona. Nathan podszedł do niej,
żeby odsunąć jej krzesło. W pierwszej chwili nie wie�
działa, co powiedzieć; wprost bała się otworzyć usta,
żeby nie wyrwało jej się coś niemiłego.
- Ariel? - powtórzył serdecznym tonem.
Wstała powoli i odetchnęła głęboko, zanim spoj�
rzała mu w twarz.
- Kolacja była wyśmienita, panie Trevain.
Jego oczy wyraz
nie mówiły, że wiedział, iż kłamie.
Na pewno dotarła do niego część kąśliwych uwag,
podobnie jak do wszystkich zebranych gości.
- Jest pani bardzo odważna - oznajmił Nathan i,
91
nie do wiary, jego głos brzmiał szczerze. Niestety, do�
brze wiedziała, że chodzi mu tylko o to, by ją do sie�
bie przyjaz
nie nastawić.
Ale on jej jeszcze za wszystko zapłaci.
- Lady D'Archer, czy mógłbym z panią zamienić
słowo?
Oboje z Nathanem odwrócili się. Za nimi stał stryj
Trevaina. Uśmiechał się uprzejmie, ale jego oczy po�
zostawały zimne.
- Stryju, lady D'Archer nie czuje się najlepiej. Chy�
ba powinienem odwiez
ć ją do domu...
- Nie - przerwała Ariel i wyprostowała się. Książę
nie mógł jej zranić bardziej niż złośliwe komentarze,
którymi szczodrze zasypano ją w czasie kolacji. - Mo�
gę porozmawiać z pana stryjem. Jestem przekonana,
że nie będzie to długa dyskusja.
Nathan zacisnął usta.
- Wobec tego zostanę z wami.
- Wolałbym porozmawiać z nią w cztery oczy, je�
śli pozwolisz - groz
nie odparł książę.
- Dobrze - zgodził się w końcu Nathan. - Ostrze�
gam cię, stryju... - dodał cicho, żeby nie usłyszeli go
wychodzący z pokoju goście.
- Nathanie - przerwała mu Ariel i dotknęła jego
ramienia. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bar�
dzo wyprowadziła ją z równowagi dzisiejsza kolacja.
- Twój stryj na pewno jest gościnnym gospodarzem.
Trevain nie wyglądał na przekonanego. Ariel po�
dzielała jego wątpliwości, ale nie zamierzała się pod�
dać. %7łeby utrzymać znajomość z Nathanem, musiała
pozyskać aprobatę księcia przynajmniej do momentu,
gdy zdemaskuje Trevaina - Heliosa.
92
Podbudowana uśmiechnęła się i podążyła za księ�
ciem do jego prywatnego gabinetu. Gdy zamknął
drzwi, przestali słyszeć gwar panujący w salonie.
Ariel uświadomiła sobie, że książę wybrał bibliotekę
na miejsce ich spotkania, żeby ją przestraszyć.
Wysokie półki z książkami miały jej przypomnieć,
że jest tylko głupią kobietą, która nie potrafi korzy�
stać z dobrodziejstw nauki. Ciekawe, co jego miłość
pomyślałby, gdyby wiedział, że przeczytała więk�
szość tomów stojących u niego na półkach. Pewnie
by nie uwierzył.
- Czy goście księcia nie mają nic przeciwko temu,
że książę ich opuścił? - spytała, bo zdawał się lubo�
wać niezręczną ciszą, która zapadła, gdy zamknął
drzwi. W pokoju rozlegał się jedynie trzask płomieni
w kominku. Zapach świec był przytłumiony zapa�
chem książek. Książę spoczął w ogromnym fotelu.
Skóra zaskrzypiała, gdy siadał.
- Moi goście rozumieją, że mam sprawę do załatwie�
nia.
- Chce mnie książę odstraszyć? - spytała i usiadła
naprzeciwko gospodarza, chociaż jej nie zaprosił. - [ Pobierz całość w formacie PDF ]