[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Racja. Niestety, może być niebezpiecznie - odparł
z ponurą miną.
- Nie boję się.
- Dobrze - ustąpił - ale pamiętaj, że na wypadek strze­
laniny masz siedzieć w aucie. Nie waż się ryzykować.
- Tak jest - zgodziła się natychmiast.
116
DIANA PAŁMER
Wielki parking wokół magazynu i biurowca firmy pod
wieczór całkiem opustoszał. Nocny wartownik był wyraź­
nie widoczny na tle jasno oświetlonego wnętrza.dyżurki.
Dwukrotnie wychodził przed drzwi.
- Jest w zmowie z przemytnikami - wymamrotał Ale­
ksander, mocniej obejmując Jodie. - Wie, kto dziś przyje­
dzie, i wypatruje gości.
- Masz rację. Au! - Twardy przedmiot uciskał jej że­
bra. - Co to jest? Wziąłeś dwa pistolety?
- Nie, to zapasowa komórka - wyjaśnił. - Mam dwie.
Zestawię ci jedną, żebyś mnie zawiadomiła, jeśli zauwa­
żysz coś niepokojącego, czego sam nie dostrzegłem. Ob­
serwuj teren, gdy wejdziemy do środka.
- Masz wsparcie? - spytała zaniepokojona.
- Tak. Jest tu cała moja grupa. Są już na swoich miej­
scach, chociaż ich nie widzisz.
- Niesamowite!
Nie wypuszczając jej z objęć, przesunął się tak, żeby
spojrzeć w lewo, na magazyn. Z daleka wyglądali jak ca­
łująca się para.
- Serce bije ci coraz szybciej - szepnęła, czując na
policzku jego chłodne wargi.
- Adrenalina - odparł cicho. - Lubię to uczucie. Nie
nadaję się do spokojnej biurowej pracy.
- Ja również za nią nie przepadam - wyznała z uśmie­
chem.
Zbliżało się do nich jakieś auto. Kierowca zwolnił, prze­
jeżdżając obok, a potem dodał gazu.
- Samochód Brody'ego - wyjaśniła przyciszonym
głosem.
ROMANS POZA KONTROLĄ
117
- Kto za nim jedzie? - zapytał, wskazując mały czer­
wony kabriolet, zagraniczny i bardzo kosztowny.
- Cara.
- Nieźle zarabia, ale z pensji nie odłożyłaby na to fer­
rari. Podobno jej matka to uboga kobieta, więc panna
Dominguez nie jest bogata z domu. Pytanie, skąd ma
forsę.
- To samo sobie pomyślałam - szepnęła. - Pocałuj mnie
jeszcze raz.
- Nie ma czasu, skarbie. - Sięgnął po radio. - Uwaga,
wszystkie jednostki. Obiekt się zbliża. Powtarzam: obiekt
się zbliża. Czekać na rozkazy.
Wszyscy meldowali o pełnej gotowości do rozpoczęcia
akcji. Samochód Brody'ego minął ich znowu, przeciął
parking i włączył się do ruchu. Kiedy zniknął im z oczu,
nadjechała powoli spora furgonetka. Przy wjeździe do ma­
gazynu pojawiła się Cara. Wsunęła do czytnika swoją kartę
identyfikacyjną. Gdy brama otworzyła się szeroko, Cara
skinęła na kierowcę furgonetki. Brama pozostała otwarta.
Aleksander odczekał, aż samochód wjedzie do maga­
zynu. Dopiero gdy kierowca wyskoczył i otworzył tylne
drzwi, padła następna komenda.
- Uwaga, wszystkie jednostki, ruszamy. Powtarzam:
ruszamy. Powodzenia!
Chwycił telefon leżący na desce rozdzielczej i podał go
Jodie.
- Nie ruszaj się stąd. Nie otwieraj drzwi. Czekaj, aż
zadzwonię i powiem, że jesteś bezpieczna. Zrozumiałaś?
- Tak. Uważaj na siebie.
- To chyba oczywiste. - Pocałował ją. - Do zobaczenia.
118
DIANA PALMER
Wyskoczył z samochodu i pobiegł w stronę budynku
sąsiadującego z magazynem. Dołączyła do niego druga
ciemna postać. Wkrótce obaj agenci zniknęli w półmroku.
Jodie rozglądała się pilnie, wpatrzona w bezładną z po­
zoru bieganinę ciemnych postaci i czerwone smugi ognia
z broni palnej. Agenci federalni szybko opanowali sytua­
cję. Jodie ucieszyła się, że nic już nie grozi Aleksandrowi
i jego podwładnym. Nagle kątem oka dostrzegła szczupłe­
go mężczyznę z pistoletem maszynowym, który skradał
się wzdłuż ściany. Zapewne czekał w ukryciu, a teraz pró­
bował zajść przeciwników od tyłu. Nacisnęła guzik, żeby
ostrzec Aleksandra, ale ekranik zgasł. Telefon okazał się
bezużyteczny.
Mężczyzna z pistoletem maszynowym był coraz bliżej
Aleksandra. Jego ludzie otaczali schwytanych przemytni­
ków. Nikt nie patrzył w stronę bramy.
Kluczyki tkwiły w stacyjce. Jodie błyskawicznie oce­
niła sytuację i uznała, że jest tylko jeden sposób, żeby
uratować agentów od niechybnej śmierci: musiała stara­
nować tamtego drania.
Usiadła za kierownicą, uruchomiła silnik i ruszyła z pi­
skiem opon. Mężczyzna błyskawicznie odwrócił się w jej
stronę i otworzył ogień. Skulona błagała niebiosa, żeby
pociski nie przebiły silnika równie łatwo jak przedniej
szyby, z której sypały się okruchy szkła. Usłyszała głuchy
łoskot i nacisnęła hamulec, bo ostrzał nagle ustał. Z daleka
dobiegał terkot broni agentów rządowych.
Drzwi szarpnięte mocnym ramieniem otworzyły się na
oścież. Ujrzała bladą, przerażoną twarz Aleksandra, który
patrzył na nią szeroko otwartymi oczyma.
ROMANS POZA KONTROLĄ
119
- Jodie! - krzyknął chrapliwie. - Wrzuć na luz!
Drżącą ręką przesunęła dźwignię i wyłączyła silnik.
Aleksander wyciągnął ją z auta i obmacywał pospiesznie,
sprawdzając, czy nie jest ranna. Sypały się z niej odłamki
szkła. Po twarzy i dłoniach płynęły strużki krwi.
- Nic mi nie jest - zapewniła drżącym głosem. - Co
z tobą?
- Dobrze.
Był wstrząśnięty i wcale się z tym nie krył.
- Chciał was zajść od tyłu... - zaczęła.
- Miałaś dzwonić!
- Telefon wysiadł!
Chwycił komórkę i zacisnął powieki. Bateria padła.
- Nie mogłam pozwolić, żeby was pozabijał!
Chwycił ją w ramiona, objął z całej siły i pocałował
z pasją. Długo tulił ją do siebie, mamrocąc raz po raz:
- Ty wariatko! Szalona, odważna, cudowna wariatko!
Wypuścił ją z objęć dopiero wtedy, gdy podeszli do
nich dwaj mężczyźni. Przez chwilę stali bez słowa, wy­
mieniając zagadkowe spojrzenia.
- Gdyby nie pani, byłoby po nas - powiedział w końcu
jeden z nich. - Dzięki.
- W życiu nie spotkałem równie odważnej i bystrej
dziewczyny - oznajmił drugi.
- Trzeba ją odwieźć do szpitala i opatrzyć rany - za­
rządził Aleksander.
Zajął się tym jeden z jego ludzi. Wróciła do domu
z Aleksandrem, który zorganizował inne auto i przyjechał
po nią do szpitala. Dowiedziała się od niego, że Cara
została wprawdzie aresztowana, ale szybko wyjdzie na
120
DIANA PALMER [ Pobierz całość w formacie PDF ]